De Kritische Katjang

De jaarlijkse Indië-herdenking staat weer voor de deur op 15 augustus. Dit jaar is het 70 jaar geleden dat de oorlog eindigde en de Indische diaspora begon. Ik val dus niet zomaar met de deur in huis. Een overdenking over herdenking, over vroeger en later, over het opknappen van oude deuren en het openen van nieuwe. Mensen die mij kennen, weten dat ik rond deze tijd van het jaar met gemengde gevoelens rondloop wat betreft ‘15 augustus’ en dat ik altijd opgelucht ben als het de 18e is (want met de 17e heb ik al helemaal niet veel). Op 15 augustus worden de slachtoffers van de Japanse bezetting in Azië herdacht bij het Indisch Monument in Den Haag. Op die dag in 1945 capituleerde Japan. Daarmee kwam een einde aan de oorlog in Zuidoost-Azië en tegelijk aan de Tweede Wereldoorlog voor het Koninkrijk der Nederlanden. Althans, zo luidt de officiële omschrijving. Indisch Monument, Den Haag Het is goed dat er een herdenking is; dat er her-dacht en na-gedacht wordt. Het is goed dat

Foto: Foto zoekt familie/IMEXBO Je handen in je moederschoot, Je blik respectvol en bedeesd. Jij gaf hem elke dag zijn brood En was voor  toean vaak bevreesd. Boog voor hem neder op de grond, Zo stil ter aarde neergezeten... Geen weerwoord kwam ooit uit jouw mond, Nooit heb jij hem iets verweten In rang zelfs lager dan een kind Dat geen besef had van het leed, Van ras of kleur of donk’re tint,  Maar dat alleen zijn baboe weet Onrecht met paplepels gevoerd, Voor inlanders geen achternaam. Zolang de Belanda maar goed boert, ’t Is daarom dat ik mij zo schaam Die kleine, frêle bruine vrouw, Daar zo gezeten op de grond, Verdient een kruis voor moed en trouw En als een pleister op een wond: Een voetstuk om mooi op te staan En de Hollander mag zitten Waar jij ooit zat en bent gegaan Geen macht meer voor de witten En ik? Ik zit ertussenin Waar hoor ik bij? Wie ben ik dan? Geen baboe, 'blanke' evenmin Wel Indo, die wat dichten kan! Nederland deed

Dit jaar is het twintig jaar geleden dat ik in contact kwam met een heel bijzonder mens: krontjongzanger Guus Becker. Voor mijn afstudeerproject over 'beeldvorming van de Indische cultuur in het voortgezet onderwijs' bestormde ik (zoals elk jaar overigens) in het voorjaar van 1995 het Haagse Malieveld, op zoek naar die Indische cultuur. Als we het hebben over de 'Indische cultuur', hoort krontjong daar uiteraard bij en het bijwonen van optredens was voor een liefhebber als ondergetekende dan ook geen moeilijke opgave. Zo gezegd, zo gedaan. Gewapend met een notitieblok en een heuse balpen (ja ja, tablets en smartphones bestonden toen alleen nog maar in Star Trek), ging ik van tent naar tent om verslag te doen van mijn 'Indische culturele ervaringen'. Tijdens één van de optredens van krontjongorkest 'Irama Kesuma' beklom een oudere Indische heer, strak in het pak gekleed als een echte gentleman, het podium. Hij kreeg al snel een microfoon aangereikt en be

De titel van dit blog geeft al enigszins aan hoe belangrijk krontjongmuziek voor de Indo is geweest en voor velen ook nog steeds is. Kenners zeggen dat het muziek is, die recht vanuit het hart komt. Zo is de krontjong ook ontstaan. Krontjong is meer dan alleen maar leuke Indische muziek. Het is een uiting van gevoel, liefde voor en heimwee naar het moederland. Deze laatste betekenis heeft het gekregen na de repatriëring. Krontjong is  een deel van onze Indische cultuur en erfgoed, dat onze eigen geschiedenis vertelt.  Maar buiten genoemde eigenschappen is krontjong bovendien een unieke muziekstroming met een bijzondere ontstaansgeschiedenis. Daarom in dit blog een (hernieuwde) kennismaking met deze bijzondere muziek. Weliswaar een vluchtige kennismaking, want 500 jaar muziekhistorie is niet in 1 blogje samen te vatten.. Het ontstaan van de krontjong Het woord ‘krontjong’ is een onomatopee (= klanknabootsing), naar het geluid van het getokkel op de krontjonggitaar : een kleine gi

Een oprechte Charlie ...   Woorden voelen dodelijk, Zwevend tussen hemel en aarde, Religie afkeur, Haat is de vader van de terreur, Getekend menselijk humeur,  Dieper dan de dagelijkse sleur,  Oorlog is zwaar gezeur, Woorden hebben mijn voorkeur, Waar is de moeder van de liefde Die vol schrijven en tekenen De aarde kleurt Als nieuwe kinderen Dansend op papier Grijs is een afschaffing van radicalisering.. Terroristen tekenen met wapens.. Levens van mensen dood.. Zwart wit.. Een schot!!! !!! !!! ! Mensen worden wakker  In de naam van een mening Van de Vrijheid die is weggeschoten Groepen misbruiken de actie Baby's worden geboren met haat  Uit het voorbeeld van de radicalist De vader die alleen weet  Wat een wapen is.. En ik, een pen.  "Je suis Olympia" © Olympia Latupeirissa aka Oil the Poet, 2015

Het is er de tijd van het jaar weer voor, zullen we maar zeggen. In het kader van de racistische uitlatingen die de laatste tijd op social media worden gedaan door sommige Indo's over andere bevolkingsgroepen. Met de groeten van De Kritische Katjangs. Deel gerust als je het ermee eens bent! De alternatieve versie, die op z'n minst de moeite waard is om over na te denken: © De Kritische Katjang

Mena Muria! Zo luidt het devies, de wapenspreuk van de Republik Maluku Selatan (RMS). Vrij vertaald betekent het 'één voor allen, allen voor één!'. De RMS werd op 25 april 1950 op Ambon gesticht. Het recht op onafhankelijkheid was in principe erkend op de Rondetafelconferentie van 1949 over de soevereiniteit van Indonesië, maar in de praktijk liep dat anders. President Soekarno van Indonesië riep op 17 augustus 1950 de eenheidsstaat uit en viel Ambon binnen. De Indonesische invasie van de Molukken was begonnen. Voor circa 5.000 Molukse KNIL-militairen en hun gezinnen brak een onzekere tijd aan. De Molukse kwestie is voor velen vrijwel onbekend terrein. We bekijken in dit artikel niet alleen (beknopt) de relatie tussen Nederland en de Molukken, maar ook van Indonesië en de Molukken. Specerijen en de Molukken Als we teruggaan in onze vaderlandse geschiedenis, zoals we in ons  artikel 'De Indo-industrie'  hebben gedaan, dan zien we dat de Molukken van oudsher van